Ulisse Aldrovandi
Ornithologiae tomus alter - 1600
Liber
Decimusquartus
qui
est 
de Pulveratricibus Domesticis
Book
14th
concerning
domestic
dust bathing fowls
transcribed by Fernando Civardi - translated by Elio Corti - reviewed by Roberto Ricciardi
The navigator's option display -> character -> medium is recommended
| Quis
        obsecro [185] tam vecors, tam communis sensus expers, ut sic cogitet
        Gallos perpetuo Romani nominis hostes nomen sibi, vel accipere, vel
        retinere voluisse, quod hostium contumelia imposuisset? Quod si
        tamen quis ita sentiat, ego eum non testiculis profecto, sed cerebro
        carere dixerim. Neminem interim latere existimo, Gallos Europae populos
        a candore dictos a Gala, quae vox lac Latinis dicitur. Nam montes, et
        rigor Caeli ab ea parte Solis ardorem excludunt, ut eorum corpora non {colerentur}
        <colorentur>[1]. | Please,
        who is so silly, so devoid of common sense, as to suppose that Gauls | 
| Persarum
        milites Cares Gallos
        nuncupabant[2],
        ob conos, quibus galeas ornatas habebant, eaque de causa {Artoxerses}
        <Artaxerses> hominem e Caria, qui {Cirum} <Cyrum> iaculo
        vulnerasse creditus est, eo cohonestavit praemio, ut Gallum aureum in
        lancea praefixum ante aciem ferret. Verum Athenaeus[3]
        Gallos scribit in Perside primum ortos, ideoque fortasse cognomentum id
        Persae acceperint, vel ab Alectryone, quem eis primum imperasse paulo
        ante diximus[4]:
        Unde et Aristophanes, ut eius est mos omnes illudere, Gallum ait Persis
        olim praefuisse, atque hinc cristatos adhuc gerere cassides: verba
        Aristophanis alias citabo. | Persian
        soldiers called roosters the Carians | 
| Gallus
        item quidam
        Centaurus fuit, a quo secundum Pincernam regium eximie amatum fuisse
        author est {Nicander}[5]
        <Aelianus>. Nunquid autem Centaurus idem fuerit cum Centoarato, de
        quo sic meminit Aelianus[6]:
        Antiochi equus, ut dominum suum ulcisceretur, Gallo nomine Centoarati,
        qui Antiochum in pugna interfecerat, necem intulit, difficile est
        iudicare. Est etiam Gallus Imperatoris nomen, cui Constantius magni
        Constantini filius Caesaris dignitatem concessit. Sed cum comperisset,
        hunc regnum adfectare, ad tyrannidem proruere, nihil non moliri, quo
        voti compos fieret, omni conatu eius anteverso, caput ei praecidi
        curavit: deinde Galli fratrem, porcum illum foetidum, Iulianum corona
        Cesarea cohonestavit, ut narrat Constanti<n>us Manasses[7].
        Alii vero Gallum illum longe antiquiorem faciunt, et simul cum Volusiano
        Decio in imperio successisse scribunt, imperioque biennium et menses
        octo potitum fuisse. | Alike
        there was a cock called Centaur | 
| Quidam
        cognomento Milo Gallus dicebatur, qui Caroli Calvi temporibus floruit,
        et ad eum ipsum quae de sobrietate carmina conscripsit, misit. Condidit et Sancti Amandi{s} vitam, cuius caenobii ipse Antistes fuit anno
        post partum salutiferum 880. Est et Gallus Sancti Confessoris nomen, ut
        refert Beda[8],
        cuius vita plena virtutibus conscripta habeatur. Erat autem beati
        martiris Ignatii diaconus, qui episcopus factus viam magistri pius
        imitator sequutus, pro commendato grege, Christi amato<r> occubuit. Fuit
        et Gallus alius Columbani abbatis discipulus. Hic et Hildeboldus
        diaconus pisciculos, quos de flumine reticulo traxerant in solitudine
        assaturi, ignem concinnabant, cum interim ursus mirae magnitudinis
        <qui> propius accedens diaconum quidem terruisset, iubente Gallo,
        ut ligna igni inferret, obedivit, ut Marcus Marulus Spalatensis[9]
        memoriae prodidit. Quod sane hic referendum duximus, ut qui praepositis
        suis reniti audent, tali exemplo magis confundantur, quando, et
        sylvestres ferae iussa sanctorum revereantur, et observent. | Someone,
        who stood out in the time of Charles the Bald | 
| Hermolaus[10]
        iubas, et capillos Graecis alectoridas dici asserit. Et mola matricis
        Sylvatico[11]
        Gallus matricis dicitur, forte ob similitudinem. Nam et Amatus Lusitanus[12]
        meminit cuiusdam mulieris, quae geminos utero gestans quinto mense
        abortivit, et tertia a primo abortu die frustum quoddam carnis emisit,
        Galli cristae cum rostro Gallinaceo simile. | Hermolaus
        Barbarus | 
| Piscis
        quidam ad oceanum
        Germanicum Gobiis congener, Germanis ut audio Seehan
        [13],
        id est, Gallus marinus dicitur. Verum et bina alia aquatilia animantia
        eiusdem nominis reperio, piscem nempe alium, et quoddam genus e
        crustaceis. Piscis enim Plinio[14]
        
        Z<a>eus dictus, et Faber, Hispanis, et Monspeliensibus, teste
        doctissimo Rondoletio, Gal appellatur,
        Santonibus, et Baionensibus Iau, id est, Gallus a dorsi {pennis}
        <pinnis> surrectis, quemadmodum Gallorum Gallinaceorum cristae
        erigi solent. Romani hodie citulam dicunt et piscem Sancti Petri, quia
        iubente Christo D. Petrus hunc piscem ceperit, et in eius ore numisma
        pro tributo repererit: unde digitorum impressorum vestigia in medio
        corpore relicta fuerint. Recentioribus item Graecis χρυσόφρυς   dicitur,  aiuntque
        D. Christophorum, dum Christum humeris gestans mare traijceret, piscem
        hunc apprehendisse et impressa digitorum vestigia reliquisse. Est
        autem piscis iste ex sententia Rondoletii {χαλκείς}
        <χαλκίς>
        Athenaei[15]
        a Chalcide dissidens, ut Deo dante suo loco aliquando docebimus. Donavit
        mihi nuperrime hunc piscem exiccatum admodum Rever. P. Ambr. Morandus
        Bonon. sacrae Theol. doctor eximius, Congreg. S. Salvatoris Gener.
        mihique amicissimus. Praetera Gallum marinum idem Rondoletius, et Petrus
        Bellonius vocari asserunt illud animal crustaceum, quod, Aristoteles ἄρκτον[16],
        Latini similiter ursum ab actionibus, et moribus, quos exercet,
        appellant: ut nonnulli existimant: alii vero a figura ita dici volunt,
        nimirum, quod exterior forficis pars Galli Gallinacei figuram referat[17]. | As
        I hear, a certain fish of the same genus of the gobies | 
| Hesychius,
        et Varinus[18]
        Upupam
        ἀλεκτρυόνα
        
        vocarunt, haud dubio ob cristam, quam in capite gerit, ob quam etiam a
        Liguribus Gallus Martii dicitur, eo quod illo mense apud ipsos primum
        appareat. | Hesychius | 
[1] Questa etimologia è del tutto infondata: gallus, Gallia, derivano da una radice che ha i suoi esiti linguistici nell’irlandese gall- ‘straniero’, nel cimbrico gall- (idem), nel gallico gallus, Gallia.
[2]   Plutarco ,
    Artaxerses 10,3. - [10]
    Dinon then affirms that, after the death of Artagerses, Cyrus, furiously
    attacking the guard of Artaxerxes, wounded the king's horse, and so
    dismounted him, and when Teribazus had quickly lifted him up upon another,
    and said to him, "O king, remember this day, which is not one to be
    forgotten," Cyrus, again spurring up his horse, struck down Artaxerxes.
    But at the third assault the king being enraged, and saying to those near
    him that death was more eligible, made up to Cyrus, who furiously and
    blindly rushed in the face of the weapons opposed to him. So the king struck
    him with a javelin, as likewise did those that were about him. And thus
    Cyrus falls, as some say, by the hand of the king; as others by the dart of
    a Carian, to whom Artaxerxes for a reward of his achievement gave the
    privilege of carrying ever after a golden cock upon his spear before the
    first ranks of the army in all expeditions. For the Persians call the men of
    Caria cocks, because of the crests with which they adorn their helmets. (translated
    by John Dryden)
,
    Artaxerses 10,3. - [10]
    Dinon then affirms that, after the death of Artagerses, Cyrus, furiously
    attacking the guard of Artaxerxes, wounded the king's horse, and so
    dismounted him, and when Teribazus had quickly lifted him up upon another,
    and said to him, "O king, remember this day, which is not one to be
    forgotten," Cyrus, again spurring up his horse, struck down Artaxerxes.
    But at the third assault the king being enraged, and saying to those near
    him that death was more eligible, made up to Cyrus, who furiously and
    blindly rushed in the face of the weapons opposed to him. So the king struck
    him with a javelin, as likewise did those that were about him. And thus
    Cyrus falls, as some say, by the hand of the king; as others by the dart of
    a Carian, to whom Artaxerxes for a reward of his achievement gave the
    privilege of carrying ever after a golden cock upon his spear before the
    first ranks of the army in all expeditions. For the Persians call the men of
    Caria cocks, because of the crests with which they adorn their helmets. (translated
    by John Dryden)
[3]   Deipnosophistaí XIV,70,655a - Si tratta di un'ennesima
    dimostrazione di come le citazioni propinate da Aldrovandi siano aleatorie e
    capaci di costringere a dichiarare che quanto affermato da Ateneo non
    esiste. Infatti Lind così si
    esprime: No such reference appears in Athenaeus so far as I can discover,
    although the rooster is called the Persian bird in 9. 374d. Aristophanes is
    the more likely source. (Lind, 1963)  §
    Aldrovandi
    ha tratto la citazione da Gessner cambiando natos
    in ortos, amputando però Menodoto di Samo , che è indispensabile se vogliamo localizzare la
    Perside in Ateneo, salvo conoscere Ateneo a memoria. Vediamo prima Gessner e poi Ateneo. Ci accorgeremo
    che Lind ha pienamente ragione. § Conrad Gessner Historia Animalium
    III (1555), pag. 381: Gallinaceos (alektryónas, pro toto genere)
    aiunt in Perside primum natos, atque inde alio deportatos esse, Menodotus
    Samius apud Athenaeum. § Ateneo Deipnosophistaí XIV,70,655a: Μηνόδοτος
    δ'ὁ Σάμιος ἐν
    τῷ περὶ τῶν
    κατὰ τὸ ἱερὸν
    τῆς Σαμίας
    Ἥρας φησίν· 'οἱ
    ταοὶ ἱεροί
    εἰσι τῆς Ἥρας.
    καὶ μήποτε
    πρώτιστοι καὶ
    ἐγένοντο καὶ
    ἐτράφησαν ἐν
    Σάμῳ καὶ
    ἐντεῦθεν εἰς
    τοὺς ἔξω
    τόπους
    διεδόθησαν, ὡς
    καὶ οἱ
    ἀλεκτρυόνες
    ἐν τῇ Περσίδι
    καὶ αἱ
    καλούμεναι
    μελεαγρίδες
    ἐν τῇ Αἰτωλίᾳ.' - Menodoto di Samo nel trattato relativo alle cose che riguardano il tempio di Era di Samo dice:
    "I pavoni sono consacrati a Era. E forse i primi fra tutti ebbero origine e furono allevati in Samo e da qui si diffusero all'estero,
    come anche i galli in Perside e le cosiddette meleagridi in Etolia."
    (traduzione di Elio Corti, 2007) - Menodotus the Samian also,
    in his treatise On the Treasures in the Temple of the Samian Hera,
    says: "The peacocks are sacred to Hera; and perhaps Samos may be the
    place where they were first produced and reared, and from thence it was that
    they were scattered abroad over foreign countries, in the same way as cocks
    were originally produced in Persia, and the birds called guinea-fowl (μελεαγρίδες) in
    Aetolia." (translated by C.D.Yonge, 1854)
, che è indispensabile se vogliamo localizzare la
    Perside in Ateneo, salvo conoscere Ateneo a memoria. Vediamo prima Gessner e poi Ateneo. Ci accorgeremo
    che Lind ha pienamente ragione. § Conrad Gessner Historia Animalium
    III (1555), pag. 381: Gallinaceos (alektryónas, pro toto genere)
    aiunt in Perside primum natos, atque inde alio deportatos esse, Menodotus
    Samius apud Athenaeum. § Ateneo Deipnosophistaí XIV,70,655a: Μηνόδοτος
    δ'ὁ Σάμιος ἐν
    τῷ περὶ τῶν
    κατὰ τὸ ἱερὸν
    τῆς Σαμίας
    Ἥρας φησίν· 'οἱ
    ταοὶ ἱεροί
    εἰσι τῆς Ἥρας.
    καὶ μήποτε
    πρώτιστοι καὶ
    ἐγένοντο καὶ
    ἐτράφησαν ἐν
    Σάμῳ καὶ
    ἐντεῦθεν εἰς
    τοὺς ἔξω
    τόπους
    διεδόθησαν, ὡς
    καὶ οἱ
    ἀλεκτρυόνες
    ἐν τῇ Περσίδι
    καὶ αἱ
    καλούμεναι
    μελεαγρίδες
    ἐν τῇ Αἰτωλίᾳ.' - Menodoto di Samo nel trattato relativo alle cose che riguardano il tempio di Era di Samo dice:
    "I pavoni sono consacrati a Era. E forse i primi fra tutti ebbero origine e furono allevati in Samo e da qui si diffusero all'estero,
    come anche i galli in Perside e le cosiddette meleagridi in Etolia."
    (traduzione di Elio Corti, 2007) - Menodotus the Samian also,
    in his treatise On the Treasures in the Temple of the Samian Hera,
    says: "The peacocks are sacred to Hera; and perhaps Samos may be the
    place where they were first produced and reared, and from thence it was that
    they were scattered abroad over foreign countries, in the same way as cocks
    were originally produced in Persia, and the birds called guinea-fowl (μελεαγρίδες) in
    Aetolia." (translated by C.D.Yonge, 1854)
[4] A pagina 184.
[5]   The reference to Nicander
    is a false one since there is no mention of Gallus in the latest edition of
    his Theriaca and Alexipharmaca by A. S. F. Gow and A. F.
    Scholfield (Cambridge University Press, 1953); both stories of Gallus and Centoarates are in Aelian. (Lind,
    1963) - Infatti non è Nicandro, bensì Eliano, La natura degli
    animali XII 37, la fonte del gallo di nome Centauro: Un gallo di nome
    Centauro si innamorò del coppiere di un re (il re era Nicomede di Bitinia).
    Questa storia ci è stata tramandata da Filone. (traduzione di Francesco
    Maspero) – La causa dell’errata
    citazione attribuita a Nicandro è Gessner, ma la causa prima è Lodovico
    Ricchieri ,
    come possiamo desumere da Conrad
    Gessner Historia Animalium III (1555), pag. 385
,
    come possiamo desumere da Conrad
    Gessner Historia Animalium III (1555), pag. 385 : Auctor Nicander est, Secundum, qui pincerna
    regius fuit in Bithynia, a gallo amatum eximie cui nomen foret Centaurus,
    Caelius.
: Auctor Nicander est, Secundum, qui pincerna
    regius fuit in Bithynia, a gallo amatum eximie cui nomen foret Centaurus,
    Caelius.
[6] La natura degli animali, VI,44. - Cfr. Plinio, Naturalis historia VIII,158: Phylarchus refert Centaretum e Galatis, in proelio occiso Antiocho, potitum equo eius conscendisse ovantem, at illum indignatione accensum domitis frenis, ne regi posset, praecipitem in abrupta isse exanimatumque una.
[7] Constantius [Constantinus] Manasses (c. A.D. 1143-80), Byzantine historian. The first edition of his Annales (ed. by J. Leunclavius) was published at Basle in 1573. The same author’s Historiae were edited by I. Bekker in the Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae at Bonn in 1837. As the Synopsis of History (Compendium Chronicum), they also appear in Patrologia Graeca, Vol. 127 (J. P. Migne, 1857), chapter 49 (ed. by J. Leunclavius). (Patrologia Graeca is hereafter cited as P. G.). (Lind, 1963)
[8]   Martyrologium.
    (Aldrovandi) - Per motivi
    pratici - e per non creare eccessiva confusione - si emenda solo
    parzialmente il testo di Aldrovandi: amator invece di amato.
    Sta di fatto che il testo di Aldrovandi dà vita a un nuovo santo: San
    Gallo, ex diacono di Sant'Ignazio vescovo di Antiochia. Questo novello San
    Gallo, anch'egli vescovo di Antiochia, non è mai esistito. Per la
    discussione relativa a questa trovata di Ulisse si rimanda alla voce Erone del lessico. Ecco il testo di Beda - inspiegabilmente amputato da Aldrovandi
    - tratto dal Martyrologium e
    contenuto in Patrologia Latina curata da Jacques-Paul Migne (Parigi,
    1850, pag. 1074, vol. 94): B. XVII Calend. Novemb. – Depositio sancti
    Galli confessoris, cujus vita plena virtutibus conscripta habetur. Apud
    Lugdunum beati Antiochi episcopi.
    Apud Viennam sancti Theodati episcopi, item Heronis, qui post beatum
    Ignatium Antiochenam rexit Ecclesiam. Erat enim hic beati martyris Ignatii
    diaconus; qui episcopus factus, viam magistri pius imitator sequitur, et pro
    commendato grege amator Christi occubuit.
    del lessico. Ecco il testo di Beda - inspiegabilmente amputato da Aldrovandi
    - tratto dal Martyrologium e
    contenuto in Patrologia Latina curata da Jacques-Paul Migne (Parigi,
    1850, pag. 1074, vol. 94): B. XVII Calend. Novemb. – Depositio sancti
    Galli confessoris, cujus vita plena virtutibus conscripta habetur. Apud
    Lugdunum beati Antiochi episcopi.
    Apud Viennam sancti Theodati episcopi, item Heronis, qui post beatum
    Ignatium Antiochenam rexit Ecclesiam. Erat enim hic beati martyris Ignatii
    diaconus; qui episcopus factus, viam magistri pius imitator sequitur, et pro
    commendato grege amator Christi occubuit.
[9] Marco Marulo of Spalato in Dalmatia (A.D. 1450-1524) was the chief Renaissance humanist of the region; his Slavic name is Marulić He wrote much on religion in Latin; his De Institutione Bene Beateque Vivendi was published in 1506 and edited by D. Agricola at Basle in 1513. The De Obedientia Servanda does not appear as a separate title in the British Museum Catalogue of Printed Books. (Lind, 1963) - Probabilmente il IV libro del De Institutione Bene Beateque Vivendi parla proprio dell’obbedienza.
[10] Hermolaus Barbarus (A.D. 1454-93), patriarch of Aquileia and a friend of Pico della Mirandola, boasted that he had corrected five thousand errors in the text of Pliny, whose text he edited in 1489, with subsequent editions in 1497, 1511, 1518, 1525, 1536, 1669, 1778. He wrote Castigationes Plinianas (Rome, 1492; Cremona, 1497; Rome? 1500? and Basle, 1534). He also edited Aristotle and Dioscorides, among other authors. (Lind, 1963)
[11] Matthaeus Silvaticus Opus Pandectarum Medicinae (Mantua, 1474, 1475; Venice, 1480, 1488, 1498, 1499, 1511; Turin, 1526; Leyden, 1534, 1541). The many editions indicate the popularity of this work and others cited by Aldrovandi. (Lind, 1963)
[12] L. 1 curat. med. (Aldrovandi) - Amatus Lusitanus: a pseudonym for João Rodriguez do Castello [Castelo] Branco, who wrote Curationum Medicinalium Centuria Secunda, Venice, 1552; idem, Centuriae Quatuor, etc., Basle, 1556; various editions: Venice, 1557; Leyden, 1564, 1570; Bordeaux, 1620; Venice, 1653; Index Dioscoridis, Antwerp, 1536; In Dioscoridis de medica materia libros quinque enarrationes, Strassburg, 1554; Venice, 1557; Leyden, 1558. See footnote below on P. A. Matthiolus’ edition of Dioscorides and its accompanying attack on Amatus Lusitanus. (Lind, 1963)
[13]    Conrad Gessner, Historia
    Animalium III (1555), pag. 404: Piscis quidam ad Oceanum Germanicum,
    gobiis congener, ex pictura conijcio, vulgo Seehan, id est gallus marinus
    vocitatur. - Gessner dà
    la sua interpretazione del perché il ghiozzo è detto gallo di mare, Seehahn:
    perché si presenta screziato – ex pictura conijcio – 
    come è screziato il mantello di piume di certi polli. In questo caso
    accade l'esatto contrario di quanto avviene per il pollo dal piumaggio
    barrato. Nel caso del Seehan citato da Gessner il pesce, il ghiozzo (Gobius
    niger), diventa un gallo di mare screziato, speckled 
    o mottled in inglese. Nel caso della variante crele del
    piumaggio barrato del pollo, è invece il pollo a diventare un pesce, cioè il
    pollo sgombro, in quanto il termine crele fa proprio riferimento
    a un pesce, e precisamente allo sgombro comune - Scomber scombrus -
    che ha diversi sinonimi: scombro, lacerto, maccarello. Paragonando i due
    sgombri conosciuti – l'altro è lo sgombro spagnolo (Scomberomorus
    maculatus), che è maculato e non barrato - è proprio il maccarello a
    essere dotato della barratura trasversale migliore, e maccarello in tedesco
    suona in modo del tutto simile a crele,
    almeno nella grafia: Makrele. –
    Per ulteriori dati e per l'iconografia si veda Summa Gallicana III,4,6
    al paragrafo Crele ; 
    III,1,5.8 al paragrafo Screziato/Speckled
; 
    III,1,5.8 al paragrafo Screziato/Speckled ;
    III,4,5 al paragrafo Pomellato/Mottled
;
    III,4,5 al paragrafo Pomellato/Mottled .
.
[14] Pliny IX,68. The fish is also called John Dory. (Lind, 1963)
[15] VII,137,328cdf. - In questo passo di Ateneo chalkídes sono le sardine, mentre l’orata (chrysóphrys) è stata menzionata prima. La parola chalkeís riportata da Aldrovandi non è attestata. - Guillaume Rondelet, mentioned below, was a French physician and naturalist (1507-66); he set up the anatomical theater at Montpellier in 1556. He wrote a large work on fish: De piscibus marinis (Lyons, 1554); Universae acquatilium historiae pars altera (Lyons, 1556); Opera Omnia Medica (ed. by J. Crocquer, Geneva, 1628). (Lind, 1963)
[16] Árktos in greco denota in prima istanza l'orso, ma in Aristotele Historia animalium 5,17,10 viene così chiamata una sorta di granchio di mare.
[17] Conrad
    Gessner ci fa sapere, grazie a Pierre Belon, che dovrebbe trattarsi del
    granchio di Eraclea. Ecco il testo di Historia Animalium III (1555),
    pag. 404: Cancer Heracleoticus vulgo apud Italos gallus marinus, gallo de
    mare, nominatur, quod eius chelae cristam galli referant, Pet. Bellonius.
    –  Ma solo grazie a Rondelet
    possiamo sapere che il granchio di Eraclea di Belon corrisponde in effetti a
    quel granchio che Aristotele chiamava orso, ἄρκτος, però Belon non lo dice assolutamente. Se non bastasse, il granchio di
    Eraclea di Rondelet non ha quasi nulla da spartire con l'omonimo di Belon
    che invece è il sosia del granchio orso di Rondelet a sua volta sosia del
    granchio orso di Aristotele (quasi certamente la Calappa granulata,
    sottordine Brachyura). Aldrovandi ha fatto di ogni erba un fascio,
    oppure ha scandagliato a fondo la problematica. È più verosimile che abbia
    preso un ennesimo granchio, facendo dire a Belon ciò che mai scrisse: che
    cioè il suo granchio gallo di mare, o granchio di Eraclea, corrispondeva al
    granchio orso di Aristotele. – Se non credete alle mie considerazioni, che
    una volta di più squalificano Aldrovandi, date uno sguardo ai testi
    originali di Belon e Rondelet riportati alla voce Granchio di Eraclea del lessico.
    del lessico.
[18]   Hesychius’
    lexicographical work is edited by M. Schmidt (Jena, 1858-61), in two volumes;
    by Kurt Latte, new edition, I (1953)
    at Copenhagen. Varinus (Favorinus, Phavorinus), bishop of Nocera
    Camelana [Corti: today Nocera Umbra (PG), the old Nuceria
    Camellaria], published his Greek lexicon at Rome, 1523. Its Greek title
    can be translated thus: The Large and Very Helpful Lexicon Which Garinos
    Phavorinus Kamers... Collected from Many Different Books and Set Down
    Alphabetically; at the Press of Zacharios Kalliergos. There is an
    edition by J. Camerarius (Basle, 1538-41), and another by A. Bortoli, (Venice,
    1712).